Artykuł 355 kodeksu cywilnego określa w generalny sposób m.in. staranność zawodową lekarza. Powinna być to, najogólniej mówiąc, staranność należyta. Co to oznacza? Trzeba przede wszystkim brać pod uwagę kwalifikacje danej osoby (zespołu), doświadczenie zawodowe oraz kompleksowo ujęte okoliczności, w których następuje udzielanie pomocy osobie chorej.
Staranność lekarzy musi być wyższa niż przeciętna
Orzecznictwo sądowe, ustabilizowane od wielu lat, wymaga od lekarzy staranności określanej jako wyższa niż przeciętna. Uzasadnieniem dla takiego bardziej rygorystycznego, niż ten wymagany od ogółu standardu jest przedmiot zabiegów, którym jest zdrowie i życie ludzkie, tym bardziej, że często skutki błędu medycznego są nieodwracalne. Wiąże się z tym również oczekiwanie zachowania wysokiego poziomu moralnego, nie tylko obejmującego normy etyki zawodowej, a tym samym poziomu wyższego niż minimum dobrych obyczajów (zasad współżycia społecznego). W taki sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy jeszcze w latach 60. XX wieku, jak choćby w orzeczeniu z 7. I. 1966 r., I CR 369/65, OSP 1966, nr 12, poz. 278.
Postępowanie lekarza w konkretnej sytuacji trzeba ocenić zawsze w ramach całokształtu okoliczności obiektywnych i subiektywnych (wpływających na jego możliwości działania i procesy decyzyjne), które istniały w czasie (może to być czas stosunkowo długi) dokonywania zabiegu czy stosowania terapii. Ważne są zwłaszcza te dane, które były do dyspozycji lekarza oraz użytek z nich uczyniony w świetle aktualnej wiedzy medycznej i prawidłowej praktyki lekarskiej (w ten sposób np. wyrok SN z 10. XII. 2002 r., V KK 33/02).